میراث فرهنگی

غارت های میراث فرهنگی عراق یا بهتر بگویم بخشی از آثار و نشانه های تمدن و تاریخ بشری فاجعه ای بود که بیش از هر اتفاق و خبر ناگوار جنگ انسان را مأیوس و دلزده می کرد. نابودی گنجینه های تاریخی و بی مانند موزه های باستان شناسی بغداد مصیبتی است که اگر برای تمام خسارات و خرابی ها و درد ها و رنج ها راه چاره ای و باز سازی بتوان آن را نتوان کاری، آب ریخته ای که جمع کردنش از حوصله و پیمان ها و ادعاهای تسخیر کنندگان خارج است.

تاراجی به غایت دهشتناک که با همه نگرانی ها و هشدارهای سازمانهای مختلف و باستان شناسان غرب و شرق قبل از جنگ جلوی چشم آمریکایی ها به وقوع پیوست، که براستی باید آن روز سیاه را عزای جهانی اعلام کرد.

دیروز به دعوت یونسکو که شاید بیش از هر سازمانی عمق فاجعه را درک می کند سی تن از متخصصان و باستان شناسان در پاریس گردهم آمدند تا بیاندیشند چگونه می توان به مقابله با آن رفت و در برنامه ای دراز مدت لااقل بخشی از آن را باز گرداند، اجناس و اشیایی که به بیش از 160 هزار بالغ می شود و بیش از هر چیز توان خود را در مقابله با خروج این اشیا از عراق متمرکز کرده اند. کاری که بیشتر با تاکید بر باورهای مردم مسلمان و نفوذ علما و همکاری نیروهای ائتلاف ممکن شود. مانند مسجدی که در بغداد برای جمع آوری اجناس برگردانده شده در نظر گرفته شده، خبر بی بی سی.

احساسم درست مثل زمانی است که کاخ احمد شاهی به دست برادران بسیج رو به ویرانی می رفت و پیگیری های نوروز اهل فرهنگ و تاریخ را به جنب و جوش واداشت.

ترس از نابودی همه نشانه ها و اندیشه های گذشته هولناک است، بدون تکیه بر گذشته نمی توان به سوی آینده حرکت کرد.

فرضیه : آمریکا با بی مسئولیتی غارت موزه ها را مشاهده کرد ، چون می دانست این اموال جایی بجز موزه های آمریکا و اروپا نخواهند رفت. فرصت را غنیمت شمرد !