صورتی فقط همین است

تکمیل : رفتیم درست در آخرین لحظه که می خواستم به روز دیگر موکول کنم. فیلم خوب و روانی بود (ببخشید من منتقد نیستم، فقط نظر شخصی خودم را بعد از دیدن فیلم نوشته ام که شاید بعد از خواندن یک نقد جدی نظرم کاملا عوض شود!).

یک موزیکال شاد و سرگرم کننده بدون هرگونه تکلف و پیچیده گی های معمول شده در سینمای ایران. در مجموع تجربه جدیدی در کارنامه جیرانی بعد از تریلوژی جنایت و مرگ. بدون داستانی به مشابه آنچه او پایبند بدان بود - سینمای قصه گو - و فاصله گرفتن از استانداردهایی که در فیلمهای پیشین برای خود قرار داده بود. صورتی در این فصل سینما یک فیلم جذاب و سرگرم کننده برای خانواده هاست هر چند داستان، داستان قدیمی دعواها و نزاهاست ولی او سعی کرده با قالبی فانتزی و غیر جدی آن کسالت و تکراری بودنش را از بین ببرد که تا حدودی هم موفق بوده است و نتیجه آن فیلمی شده است که باید به دید یک فیلم شاد و مفرح به آن نگاه کرد نه یک مانیفست برای حل موضوعات. صورتی فیلمی است که هرچند خواسته است حرفهای جدی و مهمی را هم بزند ولی این ایده بین شوخی ها و خنده های فیلم کمرنگ می شود و البته فیلم هم هیچ اصراری به تکرار دوباره آن ها ندارد که این خود نقطه قوت آن است. بازیها نیز همه خوب و روان است بدون سردرگمی که نتیجه پختگی جیرانی به عنوان کارگردان است. مخصوصا بازی بازیگر خردسال در نقش امیرحسین دیدنی است، هرچند یک مقدار هنوز در حال و هوای ابهام و سکوت فیلم قبلی اش "هزاران زن مثل من" بسر می برد ولی جیرانی از او به خوبی بازی گرفته است، همینطور بازیگر نقش لیلا که بعد از تجربه موفق "عینک دودی" این یک گام به جلو برای او خواهد بود.

اگر فیلم را دیدید به یک چیز توجه داشته باشید : امیرحسین همان کودک فهیم ژوله در چهل چراغ نیست ؟!

خلاصه که از دیدن این فیلم حتی اگر فقط لحظه های کوتاه شادی و سرگرمی ایجاد کند باید استقبال کرد.